کد مطلب:44973 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:23

گنجینه پرسمان » روانشناسي

چرا مجاهدت خالد بن وليد در جنگها، فضيلت چنداني نداشت؟

خالد بن وليد رزمنده دلاوري بود كه هنگام مرگش گفته بود: در صد جنگ يا كمتر و بيشتر شركت كردم، يك وجب از بدن من پيدا نميشود مگر اين كه زخمي از شمشير يا نيزه يا تير را به ياد دارد (اسد الغابة 2/143، شماره1399). او اگرچه فرماندهي بخشي از لشكر اسلام را در ماجراي «فتح مكه» و «دومة الجندل» به عهده داشت و بعد از شهادت سه فرمانده اول لشكر اسلام در جنگ موته، فرمانده شد، ليكن شجاعت و حماسه او آميخته با معنويت و عرفان نبود، چه بسا براي تشفّي خاطر، انتقامجويي و امثال آن ميجنگيد.

از اينرو ميبينيم وقتي كه بعد از فتح مكه از طرف رسول خدا(ص) مأموريت پيدا كرد تا براي دعوت قبيله «جذيمة بن عامر» به اسلام به آن ديار برود و بدون خونريزي اين مأموريت را انجام دهد، انتقام عموي خود را ـ كه در عصر جاهليت هنگام بازگشت از يمن به دست اين قبيله كشته و اموالش غارت شده بود ـ گرفت، بدين صورت كه با مكر و حيلهاي آنها را خلع سلاح كرده، دستهاي مردان قبيله را بعد از دستگيري از پشت بسته، سپس فرمان قتلشان را صادر كرد. وقتي كه اين خبر به پيامبر(ص) رسيد، آن حضرت دست خود را به سوي آسمان بلند كرد و سه بار گفت: «أللهم إِنّي أَبرء إِليك مِما صَنع خالد بن الوليد»؛ [خدايا از كار خالد بن وليد تبرّي ميجويم]. آنگاه اميرالمؤمنين(ع) را مأمور كرد تا خسارت قبيله و خونبهاي افراد آن را بپردازد و دل آنها را به دست آورد. علي(ع) با مجاسبه دقيق تمام خسارت و خونبها، حتي خسارت كاسهاي چوبي را كه سگهاي قبيله در آن آب ميخوردند، پرداخت كرد. مقداري هم براي جبران خسارت روحي زنها و بچههايي كه ترسيده بودند، داد. افزون بر اينها مقداري نيز اضافه پرداخت كرد.

---

: آية الله جوادي آملي
حماسه و عرفان